PERFEKTA SANSTATO

Imagu viajn organismon kaj menson perfekte laborantaj, sen iu ajn paneo. Venas neniu malvarmumo, nazkataro, tuso, doloro, sento de trolaciĝo, elĉerpiĝo, paroksismoj de senespero ktp., kaj aliaj, kiujn oni povus ĉi tie nombri. Simple organismo estas tiom sana kaj pura, kiel tiu ĉi de kelkmonata tute sana bebo, nur iom pli maljuna.
La imunologia sistemo plu plene funkcias, tial ke ĉeesto en grupo de personoj malvarmumiĝintaj, kun gripo aŭ alia kontaĝa malsano ne influos vian sanstaton.
Unu el la kaŭzoj de tio estas, ke oni eliminas el la organismo ĉiujn venenojn, kiujn oni manĝus ĉiutage. Ja viando, legomoj, fruktoj kaj semoj amase produktataj en farmbienoj entenas multegajn nocajn substancojn, aldonatajn por pliigi rikoltojn. La kvanto de tiuj venenoj regule enigataj en organismon kune kun la manĝo estas pli granda ol la kapablo de homa organismo por forigi tiujn. Tial dum kelkaj unuaj semajnoj kaj eĉ monatoj post ĉeso de manĝado la organismo puriĝas, kio povas iniciati diversajn sanperturbojn. Tiu ĉi procedo de puriĝo, de plena saniĝo, estas klare perceptebla, kiel veno de ĉiam pli granda mildigo kaj de kreskanta leĝereco pri korpo kaj menso.

SENDEPENDO

Estante perfekte sana, bezonante nek manĝadon nek trinkadon, ne katenas nin la devo konsumi manĝaĵon. Kio signifas, ke nocioj de malsato, nesufiĉa nutraĵo kaj ligitaj kun tio problemoj ne koncernas nin, sendepende de loko, en kiu ni vivas. Ĉu temos pri riĉa eŭropano, ĉu pri povrulo sen tn. vivrimedoj vivanta en teritorioj difinitaj kiel la „Tria mondo”, la organismo povas vivi kaj ĝui perfektan sanon, kio estas la ĉefa kondiĉo de feliĉo. Vivo de tia homo ne dependas de la manĝaĵo kaj de ĉiuj problemoj ligitaj kun ties akirado.

ŜPARO DE TEMPO

Ne okazas perdo de tempo por aĉeti manĝaĵon. Oni ne devas pretigi manĝaĵon: tranĉi, kuiri, senŝeligi, friti, rosti, baki por fine ĉion manĝi. Sekve oni ankaŭ ne devas lavi, sekigi, froti, ordigi la kuirilojn kaj manĝakcesoraĵojn, ordigi kuirejon (ĉar ĝi ekz. ne ekzistas). Oni ankaŭ ŝparas tempon de manĝointervaloj dum laboro. Kaj ligiĝas kun ĉio ĉi tio, ke oni pasigas konsiderinde pli malmultan aŭ preskaŭ nulegalan tempon en la necesejo, por forigi, kion oni enorganismigis.
Al tio oni devas aldoni tempon ne perditan por viziti kuraciston kaj malsani pro malkorekta nutrado.
Nu kaj tempo ŝparita je dormado, ĉar senmanĝuloj nature malpli dormas, depende de la persono, tempodormo malpliiĝas eĉ preskaŭ al nulo, kvankam kutime ĝi estas 1 ĝis 5 horoj dum diurno.

ŜPARO DE MONO

Ĉio supre skizita kaj ligita kum manĝado kaj malsanoj postulas monon. Aĉeto de nutraĵo, kuiriloj kaj manĝakcesoraĵoj, aranĝo de kuirejo, financado de ties uzpreteco estas ja konstantaj elspezoj. Pluraj homoj daŭre kaj multkvante elspezas por kuracisto kaj kuraciloj. Iuj aĉetas gazetojn kaj periodaĵojn pri kuirarto. Ĉio ĉi ĉesas ekzisti kaj fariĝas historio por senmanĝuloj.

ŜPARO DE NATURO

Ŝanĝinte mian vivostilon je senmanĝula mi konstatis, ke la kvanto de forĵetindaĵoj malpliiĝis kvinoble! Ĉu tiom da forbalaaĵoj ligiĝas kun manĝaĵo? Evidentiĝas, ke tiel estas. Plimulto el tiuj primanĝaj forigendaĵoj estas pakaĵoj. Estas facile imagi gigantan ŝparon de naturo se:
- oni forĵetas kelkoble malpli da balaaĵoj;
- oni foruzas kelkoble malpli da krudmaterialoj por produktado;
- oni faras bestbredadon sen hormonoj kaj antibiotikoj;
- oni ne kultivas plantojn helpe de kemiaj agrofekundigaĵoj;
- oni ne fortranĉas arbarojn por fabriki paperon aŭ por fari agrojn
- kaj tiel plue oni povus nomi.
Ŝparo de la naturmedio estas tiom kolosa, ke malfacilas ĝin pritaksi, ĉar oni devas al ĝi ankaŭ alkalkuli grandskalan ŝparon pri naturaj provizoj de Tero, nuntempe foruzataj por elfari energiojn elektran kaj aliscpecan produktatajn ekzemple pere de brulado de energetikaj substancoj kaj – kio kun tio ligiĝas – per malpurigado de la aero.

PLI DA ENERGIO

Temas pri energetika nivelo de organismo. Konsiderenda plimulto el la senmanĝuloj havas en si tiom da energio, ke povas agi dum multaj horoj, fojfoje sen ĉeso dum semajnoj kaj monatoj. Tio manifestiĝas en granda kreiveco, ekz. en literaturo, inventado, agado en nemateria sfero. Pluraj el ili preskaŭ ne dormas, ili kapablas vojaĝi kelkdekajn horojn, bani sin kaj tuj komenci intencitan laboron sen spuro de laciĝo. Mi mem vidas laŭ propra sperto (oni nomas min laboremozulo) kiel post dekhora sidado antaŭ komputilo (kiu ja elsuĉas el la homo energion) mi havas menson same viglan kiel matenkomence, ĉe la eklaboro. Ununure estas, ke mi sentas min tro sidfara kaj mi emus iel korpe ekzerciĝi, ekz. iom naĝi, iom kuri. En la tempoj, kiam mi ankoraŭ manĝis, jam meztage mi sentis bruldoloron de la okuloj kaj vespere mi havis doloron de la kapo, pensis tiom mallerte, ke mi faradis tro multajn erarojn por daŭrigi laboron.
Estas nenia mirendaĵo tioma grandkvanta energio en organismoj de senmanĝuloj. Ja iliaj organismoj ne digestas. Por la digestado organismo foruzas 90 % el sia energio (iuj asertas, ke super 99%). Estas malfacile tion kredi, sed ĝuste tiel estas. La organismo estas ĉefe maŝino por digestado. Kiu fariĝis senmanĝulo, facile tion ĉi sentas en sia propra sperto.
Estas ankaŭ facile rimarkebla, ke ju pli homo manĝas, des pli malforta estas. Ĉu post abunda manĝo oni inklinas al laboro? Estas paradokse, la organismo ju pli grandkvante estus manĝinta, des pli devintus esti forta. Ja oni parolas: „manĝu, por ke vi havu la forton, sed evidentiĝas, ke estas inverse. Reale, ju pli oni metos en stomakon, des pli grandan laboron devas fari la organismo. Se ĝi ne sukcesas en tio, tiam komencas malbonfarti (malsani). Tial absolutaj dietoj kaj kuracigaj fastoj estas la dua laŭ efikeco el ĉiuj konataj metodoj de kuracado en la mondo.
Nova proverbo povas inspiriĝi: Ne manĝu, por ke vi havu la energion.

PLI GRANDA KREIVECO

Digestado de formanĝita nutraĵo prenas de organismo multan energion, do kiam la organismo ne digestas, tiun ĉi energion ĝi povas destini por aliaj celoj, ekz. por verkado. Krome, la manĝataĵo enhavas substancojn iagrade toksajn por homa korpo. La menso kun la fizika korpo estas strikte interligitaj kaj unu el ili influas la alian. Kiam la fizika korpo estas purigita, sentoksigita, kian havas do la persono tenanta senmanĝan vivostilon, tiam pensado estas pli klara kaj pli rapida. Eĉ nur fastanta persono, post paso de la plej mafacilaj komencaj tagoj, eksentas iun graciecon en pensado – ĉe senmanĝulo tiu klareco de la menso estas konstanta trajto. Tial en menso aperas multaj novaj ideoj kaj la pensado mem fariĝas pli rapida. Homo sentas kiel la menso estus purige senigita de nebulo, de malhela ŝelo, kiu ĝin ĉiam antaŭe ĉirkaŭis, kaj nun vidas ĉi tiun enmensan mondon pli klare, pli hele..
Multaj senmanĝuloj sentas bezonon verki, ĝi povas esti skribado, pentrado, muzikkomponado.

SPIRITA EVOLUO

daŭrigota

ALIAJ ...